විසිදාහ ඉල්ලන අයත් කියන්නේ ජනාධිපති නිවැරදි බවය !

"මම මේ රට භාරගත්තේ රට ඉදිරියට ගෙනියන්නයි. හුගක් අය කිව්වා, මම මේක භාරගත්තේ රාජපක්ෂලා ආරක්ෂා කරන්න කියලා. හැබැයි මම ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපති හමුවෙලා අගමැතිකම ඉල්ලුවේ නැහැ. මට කිව්ව නිසයි මම භාරගත්තේ. ජනාධිපතිවරයා ඇවිල්ලා ආණ්ඩුවක් හදන්න කියලා කිව්වම මට ඒකට බැහැ කියන්න බැහැ. ඉතින් එහෙම කරපු මම රාජපක්ෂ ආරක්ෂා කරනවා නම්, රාජපක්ෂට ලියුම් ලියලා අගමැතිකම ඉල්ලපු අයට මොකද කියන්න ඕන? මම ආවේ එක වැඩකටයි. මම ආවේ ශ්‍රී ලංකාවේ ඉන්න හැම කෙනාම ආරක්ෂා කරන්නයි."

ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ මේ කතාව කිව්වේ පසුගියදා පැවති, එක්සත් ජාතික පක්ෂ විශේෂ සම්මේලනයේදීය.

දැන් ප්‍රශ්නය වන්නේ ශ්‍රී ලංකාවේ ඉන්න හැමෝම ආරක්ෂා කරන්න කියා බලය ගැනීමට එකඟවූ ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ, ඒ බාරගත් වැඩේ හරියට කළාද යන්නය.

සංඛ්‍යා දත්ත සහ හාත්පස විමසීමේදී නම් , දැන් පෝලිම් යුගයක් නැත. අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ හිඟ නැත. විදුලි කප්පාදුවක් ද නැත. කර්මාන්ත ශාලා වැසීයන තත්ත්වයක් නැත. වැඩිම උද්ධමනය ඇති ලෝකයේ රටවල් ලැයිස්තුවේ ඉහළින් සිටි මේ රට දැන් ඒ අහලකවත් නැත. එනිසා හෙට දවස කන්න ලැබෙයිද ? රැකියාව අහිමි වෙයිද ? විදුලි කප්පාදුව නිසා කර්මාන්තය වහන්න වෙයිද ? තෙල් නැතුව හයර් එකක්වත් දුවන්න බැරුව වාහනය සීස් වෙයිද ? වගේ ප්‍රශ්න නැත.

ඒ කියන්නේ ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ ඉතිහාසයේ මේ රට මුහුණදුන් දරුණුතම ආර්ථික අර්බුදයෙන් රට මුදවා ගත්තා කියාද ? දැන් සේරම ප්‍රශ්න අවසන් කියාද ?
ඒ ගැන කවුරු මොනවා කිව්වත් ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ නම් මොකුත්ම කියන්නේ නැත. ඒ වෙනුවට ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ කියන්නේ වෙන කතාවක් ය. පසුගියදා කොළඹ රාජකීය විද්‍යාලයේ පැවති, " රීඩ් මාවතේ සියවස් සමරුව " උත්සවයට එක්වෙමින් ද කිව්වේ , " දේශපාලන වෙනස්කම් තියාගමු , නමුත් රට ගොඩදාන වැඩේට එක්වෙමු " කියාය.

ඒ කියන්නේ රට ගොඩදාන වැඩේ තවමත් අවසන් නොමැති බවය. සරලව නම් මේ කියන්නේ , ඉතිහාසයේ ප්‍රථම වතාවට නිල වශයෙන් බංකොලොත් භාවය ප්‍රකාශයට පත්කර , ඉතිහාසයේ දරුණුතම ආර්ථික අර්බුදයට ලක්ව, තිබූ රට යන්තම් සාමාන්‍ය තත්ත්වයට ගැනීමට හැකිව තිබෙන බවය. තවත් සරලව කිව්වොත් , එදා වේල කන්නත් නැතිව හිටපු රට , වේල යන්තමින් පිරිමහන්න පුළුවන් වන තැනට ගෙනවිත් දී ඇති බවය. ඊට සාහිත්‍යයත් එක්කලොත්, දැඩි සත්කාර ඒකකයේ සිටි රෝගියා , සාමාන්‍ය වාට්ටුට යැවීමට හැකියාව ඇති බවට නිරීක්ෂණය වෙන්නට ගෙන ඇති බවය. ඒ හැර රෝගියා ටිකට් කපා ගෙදර යවන්න පුළුවන් බවක් ජනාධිපති කියන්නේ නැත.

ඒ වෙනුවට ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ දිගින් දිගටම කියන්නේ 2022 තිබූ අභාවාචී තත්ත්වයෙන් තත්වයෙන් මිදී ඇති නමුත් , යළිත් එම අභාවාචී අත්දැකීම නොලබන්න නම් සිදුකළ යුතු ප්‍රතිසංස්කරණ රැසක් ඇති බවය. ඒ වෙනුවෙන් වන වැඩපිළිවෙළ ක්‍රියාත්මක කිරීම මෙරට ප්‍රමුඛතම ජාතික අභිලාෂය බැවින් ඒ සඳහා සියලු දෙනා එක්විය යුතු බවය. එසේ නොවුනොත් 2022 ලැබූ අභාවාචී අත්දැකීමට වඩා අතිශය දරුණු තැනකට රට පත්වීමේ අවධානම ප්‍රතික්ෂේප කළ නොහැකි බවය.

ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ එසේ අවධාරණය කරන විට, ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල , ලෝක බැංකුව , ආසියානු සංවර්ධන බැංකුව ඇතුළු ගෝලීය මූල්‍ය ආයතන, සංවිධාන , චීනය , ඉන්දියාව , පැරිස් සමාජය ඇතුළු බටහිර රටවල් කියන්නේ මොකක්ද ? ඔවුන් සියලු දෙනා ගේ ද පොදු අදහස වී තිබෙන්නේ , ලංකාව පසුගිය සමයේ හිටපු තත්ත්වය සමඟ සැසඳීමේදී විශාල ප්‍රගතියක් මේ වන විට ලබා ඇති බවය. නමුත් අර්බුදයෙන් මුළුමනින්ම ගැලවී, ආර්ථික ස්ථාවරත්වයක් ඇතිකර ගැනීමට නම් යෝජිත ප්‍රතිසංස්කරණ නියමිත ආකාරයට සිදුකළ යුතු බවය. එසේම ඒ වෙනුවෙන් වන සාර්ථක පදනමක් ඇතිකර ගෙන තිබෙන බවය.

සැබවින්ම ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමග වන විස්තීරණ ණය මුදල ගැනීමට අදාළ පළමු සමාලෝචනය තුළ පරිසාධනය නොවූ කාරණා තිබියදී පවා, දෙවැනි වාරිකය නිදහස් කිරීමට අදාළ කර්‍ය මණ්ඩල මට්ටමේ එකඟතාව පවා හිමිවූයේ එකී විශ්වාසය නිසාය.

එසේ නම් මේ සියල්ල විසින් තහවුරු කර ඇත්තේ ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ නිවැරදි දිශානතිය වෙත රටේ ආර්ථිකය ගෙන යමින් තිබෙන බවය.

ඒ බව තවත් තහවුරු වන්නේ , 2024 අයවැය අභිමුව වෘත්තීය සමිති මාෆියාව , සිය සම්ප්‍රදායික සටන් පාඨ දක්වා පසුබැස තිබීම හමුවේය.

එළැඹෙන වසර සඳහා වන අයවැය වාර්තාව සාමාන්‍යයෙන් ඉදිරිපත් කරන්නේ ඊට පෙර වසරේ නොවැම්බර් මාසයේ දී ය. ඊට අදාළව , වැටුප් වැඩිවීමක් ඇතුළු විවිධ ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කරමින් ඔක්තෝබර් මාසයේ අවසානය සහ නොවැම්බර් මාසය හැඩි කිරීම වෘත්තීය සමිති මාෆියාවේ සම්ප්‍රදායික අංගයක් ය. ඒ අනුව යමින් මෙවර අයවැය අවස්ථාවේ ද වෘත්තීය සමිති මාෆියාව සම්ප්‍රදායික සටන් පාඨ කරට ගෙන පාරට බැස ඇත.

මෙවර එහි ප්‍රධාන සටන් පාඨය කරගෙන ඇත්තේ , රාජ්‍ය සේවකයන් සඳහා රුපියල් 20,000ක වැටුප් වැඩිවීමක් ය. එය අයවැය හරහා ලබා නොදුන්නොත් , රාජ්‍ය සේවය අනර්මණ්‍ය කරන , දීප ව්‍යාප්ත වර්ජනයක් සමග රට අරාජික කිරීමේ තර්ජන රැසක් රජය වෙත එල්ල කරමින් ඇත.

මෙරට පසුගිය සමයේ අහන්න දකින්න ලැබුණේ #go home දේශපාලන සටන් පාඨය. ගෝඨා ගෝ හෝම් , මහින්ද ගෝ හෝම් , 225 ම ගෝ හෝම් ඒ අතර විය. රට ඉතිහාසයේ දරුණුතම ආර්ථික අර්බුදයට මුහුණදී සිටි ඒ සමයේ පවා "ගෝ හෝම්" සටන් පාඨ මිසක් , දරුණු අඝාධයකට වැටී තිබූ ආර්ථිකයක්, දිනෙන් දින දරුණු වූ අරගලයක් සහිත ප්‍රචණ්ඩත්වයක් , දිග්ගැස්සෙන අරාජිකත්වයක් නිර්මාණය වෙමින් සෑම ක්ශේත්‍රයකම " සොහොන් ලකුණු " පමණක් පෙන්නුම් කළ රට එයින් මුදාගන්නා සැලැස්මක් කවුරුත් ඉදිරිපත් කරේ නැත. එදා ඒ රට ගොඩදාන වැඩපිළිවෙළ තිබුණේ ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ ට පමණය.

කොවිඩ් වසංගතය අවස්ථාවේ ද , ආර්ථික දුෂ්කරතා නිසා එදාත් වැටුප් වැඩිවීමක් ඉල්ලා වෘත්තීය සමිති මාෆියාව කෙඳිරි ගෑවා අපිට මතකය. එදා මුදල් ඇමති වූ බැසිල් ඒ ඉල්ලීම පිළිගත්තේ, ඔවුන්ගේ ක්‍රමය වූ අලුතෙන් මුදල් මුද්‍රණය කර වැටුප් වැඩිවීමක් ලබාදිය හැකි බව සඳහන් කරමින්ය . නමුත් මෙරට ආර්ථික විශේෂඥයන් මෙන්ම විශේෂයෙන් ආර්ථිකය සම්බන්ධයෙන් වගකිවයුතු නිලධාරීන් රැසක් එහිදී ඊට විරෝධය පලකර සිටියේ , අලුතෙන් මුදල් මුද්‍රණය කිරීම ඒ වන විටත් සීමාව ඉක්මවා ගොස් ඇති බැවින් එය කොහෙත්ම අනුමත කළ නොහැකි බව පෙන්වා දෙමින් ය.

එදා වෘත්තීය සමිති මාෆියාවේ කෙඳිරිල්ලට දේශපාලනය බේරගන්න ගියා නම් උද්ධමනය ඉහළ යන්නේ 64% - 70% ක් ලෙස නොව , 90% ටය. එසේ වූවා නම් සොච්චමක් ලෙස වුවත් , වැටුප් වැඩිවීමක් ගත්තා කියා වෘත්තීය සමිති මාෆියාව ආඩම්බර ය. අර්බුදය හමුවේ පවා වැටුප් වැඩිවීමක් දුන්නා කියා ආණ්ඩුව ද පාරම් බාන්න තිබිණ. නමුත් අධි උද්ධමනයක් ඇතිව , විල්බැරෝවක් පිරින්න මුදල් ගෙනිහින් පාන් බාගයක් හෝ හාල් ග්‍රෑම් 500ක් ගේන්න වෙන පුඩිය කන්න වෙන්නේ මිලියන 22 ක සමස්ථ ජනතාවටමය.

ඒ කතා මොනවා වුණත් , එදා ගෝඨාභය පාලන සමයේ වැටුප් වැඩිවීම ඉල්ලූ ආකාරය සහ වෘත්තීය සමිති මාෆියාව අද එය ඉල්ලන ආකාරය අතර ඇති ලස්සනම කාරණයක් ඇත. එනම් වෘත්තීය සමිති මාෆියාව එදා වැටුප් වැඩිවීමක් ඉල්ලා සිදුකළ කෙඳිරිල්ල අද තර්ජනයක් ව තිබීමය. මෙහි ලස්සන පෙනෙන්නේ, අදාළ ඉල්ලීම සිදුකිරීම සඳහා වෘත්තීය සමිති මාෆියාව පවතින වාස්ථවික තත්ත්වය සම්බන්ධයෙන් කරන තක්සේරුව තේරුම් අරගත් විටය. ඒ අනුව එදා වැටුප් වැඩිවීමක් වෙනුවෙන් කෙඳිරීමක් පමණක් වන තක්සේරුව සිදුවන්නේ , සැබවින්ම වැටුප් වැඩිවීමක් කිරීමට නොහැකි තත්ත්වයක් පැවති නිසාය. එදා පැවති සැබෑ තත්ත්වය වූයේ වැටුප් වැඩිවීමක් නොව , තිබෙන වැටුපත් ගෙවා ගන්නට නොහැකි තැනකට ආර්ථිකය ඇදගෙන වැටී තිබීමය.

නමුත් අද සද්ද දමා වැටුප් වැඩිවීමක් ඉල්ලන තැනට වෘත්තීය සමිති මාෆියාව තක්සේරුව සිදුකරන්නේ , ඒ වැටුප් ගෙවීමටත් නොහැකි , අවධානමේ පැවති තත්ත්වයෙන් ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ ආර්ථිකය ගලවා ගෙන ඇති බවය. ඒ ගලවා ගැනීම ගැන කොතරම් ඉහළ තක්සේරුවක් වෘත්තීය සමිති මාෆියාව සතුද කියනවා නම් , රුපියල් 20000ක වත් වැටුප් වැඩිවීමක් ඉල්ලා මිස, නැත්නම් සේරම ලකුණු ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ ට බව සහතික නිසාය.

කොහොමටත් ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ මෙන්ම මුදල් රාජ්‍ය අමාත්‍යවරුන් ද පසුගිය අවස්ථා කිහිපයකදීම පවසා සිටියේ, 2024 අයවැය හරහා සැලකිය යුතු සහන ප්‍රමාණයක් ලබාදීමට හැකිවනු ඇති බවය. ඒ කතා අස්සේ වැටුප් වැඩිවීමක් ගැනත් අහන්න ලැබිණ. සැබවින්ම ඒ සමයේ අද රුපියල් 20000ක වැටුප් වැඩිවීමක් ඉල්ලන වෘත්තීය සමිති මාෆියාව සිටියේ තම වෙන්ඩ ජනාධිපති නායකයා ගේ ජනහමු වලට බස් වලින් සෙනග අදිමින් ය.

මෙරට වෘත්තීය සමිති මාෆියාව කොතරම් දෙබිඩිද යන්නත් කොතරම් නරුමද යන්නත් තේරුම් ගන්න නම් මේ පැහැදිලි සත්‍ය හොඳටම ප්‍රමාණවත් ය. සැබවින්ම මේ 20000ක වැටුප් වැඩිවීමක් ඉල්ලීම පිටුපස තිබෙන එකම දුෂ්ඨ චේතනාව 2024 අයවැය හරහා ජනතාව වෙත සහන ප්‍රමාණයක් ලබාදුන්නොත්, මේ වන විටත් ජනාධිපති සිහිනෙක ගිලී වම දකුණ පටලවාගෙන සිටින නායකයාගේ ලකුණු කැපෙයි කියන භීතිකාව ය. ඔවුන්ගේ තක්කඩි නරුම අපේක්ෂාව , රට ගොඩනැගීම කෙසේ වෙතත් පොඩියට හෝ වැටුප් වැඩිවීමක් සිදුවුවහොත් ඒ ලකුණු තමන්ගේ වෙන්ඩ ජනාධිපති නායකයා ගේ ගිනුමට එක්කර ගන්නය.

කොහොමටත් අද ජනප්‍රිය දේශපාලනයේ කරවටක් ගිලීගොස් සිටින ඊනියා වම්මුන්ගේ වෘත්තීය සමිති මාෆියාව ඉතිහාසය පුරාම කළේ, අනුන්ගේ දේ පැහැර ගැනීම මිස තමන් දෙයක් ගොඩනැගීම නොවේය. ඔවුන් විප්ලවය කියන අකුරු පහත් ඉතිහාසය තුළ කැත විදිහට දූෂණය කළේ, තියෙන එකාගේ දේ පැහැරගෙන නැති එකාට දීම ලෙස එය අරුත් ගන්වමින් ය.

දැන් ප්‍රශ්නය වන්නේ , ලකුණු පාට පක්ෂයේ නම වෙනස් කළ පමණින් ඔවුන් වෙනස් වෙලාද යන්නය. නැත. මේ සූදානමත් ඒ බව පෙන්වන සැත්කමත් " 20000" සටන් පාඨය මතම තබා සිදුකරන්නය.

වෘත්තීය සමිති මාෆියාව 20000 ක වැටුප් වැඩිවීම ඉල්ලන සටන් පාඨය සාධාරණීකරණය කරන්නේ වසර 7කින් වැටුප් වැඩිවීමක් නොවූ බව කියමින් ය. ඒ කතාව ඇත්තය. ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ එවකට අග්‍රාමාත්‍ය ලෙස සිටියදී රාජ්‍ය අංශය වැටුප් අවම රුපියල් 10000 ක් වන ලෙස , එතැන් සිට ඉහළට වැටුප් වැඩිවීමක් කළේය. එදා ඔහු ඒ වෙනුවෙන් මුදල් අමාත්‍යවරයා ව මෙහෙයවූයේ, ඊට පෙර සිටි මුදල් ඇමති වූ මහින්ද රාජපක්ෂ රුපියල් 2000කට වඩා වැටුප් වැඩිවීමක් කිරීමට නොහැකි බව සඵත කර තිබියදී ය.

එදා රාජ්‍ය සේවයට ඉතිහාසයේ වැඩිම වැටුප් වැඩිවීම සිදුකිරීමට තම අමාත්‍යවරයා ව මෙහෙයවූ නායකයා ඒ කළේ රාජ්‍ය ආදායම් ඉහළ දැමීම ඇතුළු නිවැරදි උපායමාර්ගික වැඩපිළිවෙළක් ඔස්සේ ය.

නමුත් මේ මොහොතේ වාස්ථවික තත්ත්වය වෙනස් ය. මේ වන විට රාජ්‍ය අංශය ලක්ෂ 15ක් පමණ සේවය කරන අතර මාසිකව වැටුප් ගෙවීමට පමණක් රුපියල් බිලියන 80කට අධික මුදලක් ඊට වැයවන්නේ ය.

එවන් පසුබිමක රුපියල් 20,000ක වැටුප් වැඩිවීමක් කියන්නේ , ලක්ෂ 15 × රුපියල් 20000ලෙස ගතහොත් තවත් මාසිකව රුපියල් බිලියන 30ක් ඒ සඳහා යෙදවීමට සිදුවෙයි.

පසුගිය සමයේ දරුණු ආර්ථික අර්බුදය හමුවේ දුෂ්කරතා වලට මුහුණ දුන්නේ රාජ්‍ය අංශය පමණක් නොවේය. මෙරට සිටින මිලියන 22 ක ජනතාවම එහි සමාන ඉරණම්කරුවන් විය. ඒ අනුව මේ මොහොත කියන්නේ ද, සියලු දෙනාම අමාරුවෙන් සිටින මොහොතක් ය. රජයට කෙතරම් මුදල් නැතත් අවශ්‍ය නම් මුදල් මුද්‍රණය කර හෝ රාජ්‍ය සේවක වැටුප් ගෙවිය හැකි බව ඇත්ත ය.එවිට ලක්ෂ 65ක් සේවය කරන පෞද්ගලික අංශය කරන්නේ මොකක්ද ? පෞද්ගලික අංශයට පවතින ආර්ථික තත්ත්වය හමුවේ පාඩු සිදු වෙනවා නම්, එම කාර්‍ය මණ්ඩල සඳහා ගෙවීමට මුදල් මුද්‍රණය කිරීමට හැකියාවක් නැත. රජයට මුදල් මුද්‍රණය කිරීමට හැකි නිසා පමණක් මේ ඉල්ලීම සිදුකර ඇත්නම් ඒ නිසා ඇතිවෙන උද්ධමනයට සහ බඩු මිල ඉහළ යාමට මුහුණ දෙන්නේ රාජ්‍ය සේවකයන් පමණක් ද ? අනෙක් අතට රාජ්‍ය සේවකයන්ට වැටුප්ගෙ වන්නේ ද බදු ගෙවන ජනතාවගේ මුදලෙන් ය. භාණ්ඩාගාර බිල්පත් නිකුත් කර මහ බැංකුව රජයට අරමුදල් දෙන්නේ මුදල් මුද්‍රණය කිරීමෙන් වන නිසා ඒවා ද පසුව පොලියත් සමග පියවිය යුතුය . ඒ බර දරන්නේ ද රාජ්‍ය අංශය නොව පොදු ජනයාය. ආර්ථික අර්බුදය කෙතරම් දරණු වුවත් රාජ්‍ය සේවකයන්ගේ රැකියා අහිමි වූයේ නැත. වැටුප් කප්පාදුවක් සිදුවූයේ ද නැත. එහෙත් පසුගිය සමයේ පෞද්ගලික අංශය ඔය අන්තරා දෙකටම සෘජුව ලක්විය. එසේම ආයතන වසා දැමිණ . සුළු හා මධ්‍ය පරිමාණ ව්‍යාපාර ගැන කියන්නත් දෙයක් නැත. තවත් තමන්ගේම ව්‍යාපාර කරන අයට නිෂ්පාදන වියදම් විශාල ලෙස ඉහළ ගොස් තම ව්‍යාපාර කටයුතු කිරීමට අපහසු තත්ත්වයන්ට මුහුණ දී ඇත. එනම් ඔවුන්ට දැන් කලින් ලැබුණු ආදායමවත් නොලැබෙන අතර පාඩු විඳීමට ද සිදුව ඇත. මේ නිසා රාජ්‍ය සේවක වැටුප් වැඩි කිරීමේ තීරණය මේ සියලු දෙනාම තවත් අමාරුවට සහ පීඩාවට පත් කිරීමක් ය. මේ කියන්නේ රාජ්‍ය සේවක වැටුප් වැඩි නොකළ යුතු බවක් නොවේය. නමුත් මේ මිලියන 22 කම අමාරුවෙන් හුස්ම ගන්න පටන් ගත්තා පමණය. ඒ නිසා කළ යුතු වන්නේ රාජ්‍ය සේකයන් ද ඇතුළුව සියලු ජනතාවට පොදුවේ සහනයක් ලබාදෙන වැඩපිළිවෙළක් ය. අවශ්‍ය කරන්නේ ආර්ථිකය ගොඩ ගැනීමේ සාමූහික මෙහෙයුමක් ය.

ඒ පසුබිමේ ලක්ෂ 15 ක් වෙනුවෙන් ලක්ෂ 65ක් නොතකන මේ සටන් පාඨ වල අවිඥානය නම් පෞද්ගලික අංශයේ සේවකයන් ධනපතියන් ලෙස සිතීමය. ඒ ගැන ඇති ඊර්ෂ්‍යාව ය. ඔවුන් ඉතිහාසයේ පටන්ම පන්ති වෛරය පිරුමැහුවේම පීඩිතයන් ගෙන් ය.

එස්. එම්. ලියනගේ