තරුණයින්ගේ අරගලය ගැන චන්ද්‍රිකා කිව්වේ මේ අරගලයට මට කොච්චර යන්න ඕන වුණත් මට එතැනට යන්න බෑ මටත් හූ කියයි. ඇය ඉතාම සාධනීය දේවල් ගැන වගේම තරුණයින්ගේ අරගලය සහ ඔවුන් ඉල්ලා සිටින දේ ගැන කතා කරනවා. ඒ වෙනස්කම් සිදුකීරීමට තිබෙන සීමා වගේම ව්‍යවස්ථාවෙන් ඉඩක් තිබේද කියන එකත් අවධාරණය කරනවා සිරසේ වසන්තත් එක්ක කරපු සාකච්ජාවේදී.
මේ තියෙන්නේ අරගලකරුවන් බණ්ඩාරනායක ආක්‍රමණය කිරීම. ඒ වගේම ඔහුගේ මතවාදය ආක්‍රමණය කිරීමයි. සිංහල භාෂා පනත හදුන්වාදුන් බණ්ඩාරනායකට ඊළඟට ඇති වූ දේශපාලපන ප්‍රශ්න රාශියක් වටේ බණ්ඩාරනායක දෘෂ්ටිවාදය සෙවැනැල්ල සේ සිටීම. අපිට සිංහල ඉගැන්වූ බණ්ඩාරනායක ඔහුගේ ඉංග්‍රිසි ප්‍රංශ කතා කරන දුව චන්ද්‍රිකා මේ දේශපාලන ක්‍රියාදාමය තුළ ඉන්නේ ඊට වඩා වෙනස් ස්ථාවරයක. ඇය සෑම විටම සංහිඳියාව වෙනු වෙන් පෙනී සිටියා. තාත්තාගේන් මුළු රටටම දැමු අඳුර පලවා හරින්නට හැකි පමණ උත්සාහ කලා.
අරගලකරුවන් ආක්‍රමණය කරන බණ්ඩාරනායකින් මතුවන්නේත් එදා රාජ්‍ය භාෂා පනතට විරුද්ධ වූ තරුණ වාමාංශිකයින් විසින් ප්‍රතිකේෂ කිරීමට සමාන ප්‍රතිචාරයක්. විවිධත්වය පිළිබඳ නොසලකා ජාතික රාජ්‍ය නැමැති බාල දරුවා ඉපද්දවීම. ඒ අඳුර කවදාවත් මේ රටින් මැකෙන්නේ නෑ. මේකට ප්‍රතිචාර දක්වා තිබුණු බොහෝ අයගේ මතය දිහා බැලුවාම පේන්නේ ඒකයි. දේශපාලනික තරුණ අරගලකරුවන්ගේ මේ රට වසාගෙන තිබෙන අඳුර පලවා හැරීමේ දී නැවත නැවත අපි උගත් පාඩම් දිහා බැලිය යුතුයි. මට හිතෙන්නේ එහෙමයි. මුන්ව විවේචනය කරද්දි හෙට වෙනකොට තවත් නිර්මාණයක් මුන් එළියට දානවා. අපි හිතිය යුත්තේ අපිට ඇස් පනාපිටම පේන විවිධ දක්ෂතා තිබෙන තරුණයින්ගෙන් වැඩක් ගැනීම නොවේද? ඔවුන්ගේ අදහස් කුඩූ කරන්නේ නැතුව. මේ අරගලයේ තිබෙන සුවිශේෂිත්වයම තමයි අපි බදාගෙන ඉන්න මනෝරාජ්‍ය සංකල්පය බිඳ දැමීම. නැත්නම් චන්ද්‍රිකාලාට ඉංග්‍රිසි උගන්වලා අපිට සිංහල උගන්වන්නේ නෑ. බණ්ඩාත් ප්‍රභූ දේශපාලනයම මේන්ටෙන් කරපු එක කලේ. දැනටමත් ඉතුරු වෙලා ඉන්න පවුල් දේශපාලනය තුළ විමුක්ති කුමාරතුංගගේ ආගමනයත් එපා කියන සංඥාව තමයි මේකෙන් දෙන්නේ.
අපිට රටක් විදිහට ලෝකය දකින්න දෑස් දුන්න පියා බණ්ඩාරනායක තමයි. ඒ නිසා තමයි අපි ඉගෙන ගන්නේ සිංහල භාෂාවෙන්. ඒ නිසා තමයි 1971 සහ 88/89 වගේම අවුරුදු 30ක් යුධ ගිණි ඇවිලුනේ. හැබැයි ඒ දෑස් දුන්නේ විවෘතව පුළුල්ව ලෝකයක් දකින්න බැරි සංවෘත හිතන්නෝ ටිකක් එක්ක. දේශපාලන වහලුන් බිහි කරීම. ඒ නිසා තමයි රාජපක්ෂලා මෙච්චර හොකම් කරද්දි ඇස් කන් පියාගෙන හිටියේ ඒ නිසා තමයි.
බණ්ඩාරනායක චෙල්වනායගම් ගිවිසුම ක්‍රියාත්මක කරන්න බැරි වෙන්නෙත් මම දකින්නේ එයාම හදපු මතය විසින්ම එයාම ගිල ගැනීමක් විදිහට මට හිතෙන්නේ.
අපිට ලොවක් දකින්න දෑස් දුන්න පියාගේ දෑස් අන්ධ කිරීමේ ආක්‍රමණත්වය මම දකින්නේ මේ විදිහේ ප්‍රතිවිරෝධ එක්ක. අපේ හිතේ තියන විශාලා පිළිම කැඩිලා යන්නේ නිකම්ම නෙමෙයි කියන එක තමා මේකෙන් මතුවෙන්නේ. ඒවාට විවිධ හේතු තියනවා.
බණ්ඩාරනායකගේ මතවාදයයි නිදහස් අධ්‍යාපනයේ අන්තර්කරණ සංකල්පයයි එකිනෙකට ගැටෙන්නේ මේ නිසායි. ඒ නිසා තමයි අපි තවමත් වඳ කොත්තු වඳ බ්‍රේසියර් ඇහෙන්නේ. රටක පසුගාමීත්වය ඇඳ දැමීමේ පාපයෙන් බණ්ඩාරනායකට ගැළවීමක් නෑ. එදා තරුණ වාමාංශිකයෝ විරුද්ධ වුණා වගේම අලුත් පරපුර අලුතින් හිතනවා. අලුත් ජීවිතයක් ඉල්ලා සිටිනවා. ඒ ඉල්ලා සිටීම ඇතුලේ නැවුම් ඉල්ලීම තියනවා. එක එක නම් දාගෙන ආවා සංහිඳියා ව්‍යාපෘති වෙනුවට මොවුන් ප්‍රායෝගික පිළිගත හැකි වැඩපිළිවෙලක් ඉල්ලා සිටිනවා. ඒ යුක්තිය වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමේ වරද කිම. ලොව දකින්නට දෑස් දුන් පියාගේ ඇස් අන්ධ වෙන්නේ මේකත් එක්ක කියලා මට හිතෙන්නේ.
රටක තිරසාර හෙටක් සඳහා මේ සංකේතාර්ථය ගැඹුරින් වටහා ගැනීම අප කාගේත් වගකීමක්.
අරගලයට ජය
චන්දිමා ජයසේන ගේ ෆේස්බුක් ගිනුමෙනි
